Lalki z porcelany [PB]

Villemo

za szklaną szybą
zimnymi oczami
patrzą na nas
lalki z porcelany

ich twarze
blade są
pusty wzrok
usta martwe

sukienka wyprasowana
żaden kosmyk
włosów nie
wymyka się z warkocza

porcelanowe lalki
są idealne
nie czułe na ból
nic ich nie zrani

słowa puste
odbijają się od nich
nie słyszą stert
słów które ranią

ile oddałabym
za to
żeby być nieskazitelną
lalką z porcelany

Annie

Fajne, takie głębokie. I chyba nawet też smutne, przynajmniej w moim odczuciu.
Pisz tak dalej ;]

szakala

Na serio podmiot by chciał być taką lalką...? :/
Fajne jest to, że z lalek zrobiłaś osobną opowieść, która jest nawiązaniem do życia ludzkiego. Plus ;)