A kiedy już się rozsypiesz...

absurdalna

Stwór z mojego bloga, takie nic, ale na początek może się nada. W temacie refleksji, bo to moje przemyślenie na temat tego problemu.

Ta cisza. Taka przeraźliwie głośna i nieobecna. Ta, która sprawia, że wyjesz z rozpaczy, bo telefon nie odzywa się już od tygodnia. Twój głos odbija się od ścian i wraca do Ciebie. Milknie. Znów ta zbyt głośna dla Ciebie cisza. Prowadzona przez psychikę podchodzisz do lustra. Opamiętaj się! Nie jesteś gruba, a inni Cię akceptują! Marzy Ci się rozmiar S. Rok później znów stoisz przed lustrem. Z uwielbieniem w oczach oglądasz swoje wystające kości, które kopią Ci dół na cmentarzu. Wypadające włosy zawsze tworzą za Tobą dywan, a zniszczone zęby nie chcą utrzymać się na miejscu, więc wypadają, przy okazji raniąc tę straszną skórę. Wrak. Jesteś wrakiem człowieka, którego najlepszym przyjacielem stał się centymetr krawiecki. Mniej, coraz mniej chcesz mierzyć. Z każdym milimetrem znikasz. W końcu sięgasz po miarę. Luz. Zaciskasz mocniej. Znów za lekko. Jesteś dumna. Tym razem jeszcze mocniej. Kości za słabe pękają od nacisku, a Ty rozsypujesz się w pył i nie wiadomo gdzie jesteś.

wiedzma

Pięknie. Naprawdę takiej poetycznej refleksji to się jeszcze nie spotkałam. Ja błędów nie widzę, dobre wyrażenia, tylko ten "luz" jest taki za potoczny i nie komponuje się z resztą!

absurdalna

Wiem, muszę to jakoś zmienić, też o tym już myślałam. ;)
I dziękuję. ;))