Dziedziczka. [NZ]

patafian

No więc jest to początek 1 rozdziału mojej książki, która będzie kiedyś bestsellerem ! :D
żarcik, oczywiście, zapraszam do czytania i komentowania !

DZIEDZICZKA

- Sam ! Sam ! Obudź się ! Atakują nas !
Leniwie podniósł najpierw jedno oko, potem drugie.
- Sally, kochanie, przecież wiesz, że nie musimy tam iść - powiedział z wyraźną niechęcią w głosie.
- Saam ! – poczuł na brzuchu ukłucie pazura towarzyszące słowom pełnym wyrzutu- jak możesz tak mówić ! Przecierz wiesz, że jesteśmy im potrzebni.
- No dobra, już dobra. Żartowałem- Sam podniósł swoje wielkie cielsko. Spojrzał w dół na zieloną dolinę, oblizał się po czym przeniósł wzrok na szafirowe oczy swojej towarzyszki.
- To gdzie są te żuczki? Aż mi ślinka cieknie na samą myśl – powiedział, po czym oboje wzbili się w powietrze.

1. Smocze łuski

Meg obudził dzwięk budzika. Dziewczyna zwlokła się z łóżka rozprostowywując kończyny.
- Och nieee... dzisiaj test z matmy- jęknęła do siebie.
Poczłapała do łazienki, żeby się odświerzyć. Umyła włosy, nałożyła na głowę ręcznik i wyszła z powrotem do dużego pomieszczenia, które stanowiło jej mieszkanie. Znajdowała się w nim wersalka na której dziewczyna spała, stół zawalony stosami ulotek, które musiała rozdać w ciągu najbliższego tygodnia, przy którym stały dwa krzesła, regał z książkami i podręcznikami szkolnymi, lodówka, piekarnik i kilka szafek z naczyniami. Piętnastoletnia Meg mieszkała sama. Jej rodzice zaginęli dwa lata temu w niewyjaśnionych okolicznościach. Dziewczynka nikomu nic nie powiedziała, gdyż nie chciała trafić do domu dziecka. O jej sekrecie wiedział jedynie jej najlepszy przyjaciel Karol. Wiedziała, że może mu ufać. Nastolatka utrzymywała się głównie ze sprzedarzy ulotek. Zarabiała marne pieniądze, ale za stare mieszkanie, znajdujące się w biadnej dzielnicy miasta też nie musiała płacić zbyt dużego czynszu. No i pomagał jej Karol, który co miesiąc dawał jej 50 zł swojego kieszonkowego, ponieważ jego rodzce byli bogaci i mimo iż chłopak dostawał co miesiąc kasę, kupowali mu różne rzeczy o które ich prosił.
- Pole trójkąta równobocznego: a do kwadratu razy pierwiastek z trzech przez cztery... – mamrotała do siebie dziewczyna, powtarzając wiadomości na sprawdzian i jednocześnie susząc swoje rude loki. Gdy uporała się już se swoją bujną czupryną zaparzyła sobie herbatę i zrobiła kanapkę. Dobrze wiedziała, że nie pisze się testu dobrze z pustym żołądkiem. Spojrzała na zegarek.
- Kurka pieczona ! Już tak późno ! – dziewczyna sie przeraziła. Miała sprawdzian na pierwszej lekcji, a nauczycielka matematyki nienawidziła, gdy ktoś się spóźniał. Meg wrzuciła wszystkie książki do torby, złapała portfel, klucze, zakluczyła szybko drzwi i wybiegła z bloku. Zobaczyła autobus stojący na przystanku. Dziewczynka przyspieszyła.

- Nieee - jęknęła, na widok zamykających się drzwi. W pewnym momencie coś zablokowało drzwi. Widziała kierowce z niecierpliwością naciskającego guziki zamykania, a drzwi stał nieporuszenie, jak gdyby blokowała je jakaś niewidzialna siła. Dziewczyna wpadła w biegu do autobusu, przewracając przy tym prawie starszą panią. W tym momencie drzwi się zamknęły.
-Przepraszam.. przepraszam.. – mruczała pod nosem Meg, przeciskając się w stronę końca autobusu. Tam zawsze były wolne miejsca, gdyż podróżni nie lubili tam siadać. Na tyłach zawsze śmierdziało papierosami i zgniłym jajkiem. Jednak nastolatce to nie przeszkadzało. Zaczęła przeglądać torbę w poszukiwaniu zeszytu od matematyki. Wtem z bocznej kieszonki coś wypadło. Spojrzała na swoje kolana : leżał tam kamień, nie większy niż złożony palec. Był wyszlifowany niczym najdroższy diament i lśnił przy każdym ruchu milionami maleńkich świetełek odbitych w jego wnętrzu. Jego szafirowa barwa odznaczała się wyraźnie na tle jej białej spódniczki.
- Cholera, jeszcze ktoś mi go zabierze - wymruczała do siebie, po czym schowała kamień spowrotem do kieszonki. Zatanawiała sie skąd rodziców było stać na takie cudo. Nie byli najbogatrzymi ludźmi i ledwo stać ich było na utrzymanie rodziny.
Meg myślała, że znalazła już wszystkie rzeczy rodziców, ale nagle poprzedniego dnia natknęła się, szukając pod łóżkiem kapci, na obluzowaną deskę w podłodze. Spod niej wyciągnęła pudełko, które było wyłożone w środku satyną o kolorze głębokiej czerwieni. W środku był właśnie ten kamień, fregment jakiegoś listu i płytka, jakiej Meg jeszcze nigdy nie widziała. Była wielkości dłoni, w dotyku przypominała trochę łuskę ryby i była w kolorze satyny w pudełku, tylko bardziej głęboka i migocząca, jak szafirowy kamień. Dziewczyna nie bardzo wiedziała co z nią zrobić, toteż schowała ją z powrotem pod deskę od podłogi. Potem dokładnie przestudiwała fregment listu, znajdujący się w pudełku. Był to wycięty pasek, więc dało się odczytać tylko pojedyńcze wyrazy, do tego strasznie wyblakłe. Z linijki na linijkę, pismo było coraz bardziej pochyłe i, można by powiedzieć, nieudolne. Jakby ktos się coraz bardziej śpieszył, lub nagle tracił zdoloność pisania i cofał się do etapu małego dziecka.
- ... Szafirowe łuski... te oczy... jak to si... dlaczego ja t...- Meg próbowała znaleść sens odczytywanych słów, lecz nic z nich nie rozumiała.
- Meg, Meg ! – dziewczyna została nagle przywrócona do rzeczywistości.
Zobaczyła, że autobus podjechał już pod szkołę, a osoba, która ją wołała, to nikt inny jak..
- Karol ! – dziewczyna przytuliła sie do przyjaciela jednocześnie szepcząc mu na ucho – Na drugiej przerwie przy murku, muszę Ci cos pokazać.- po czym odbiegła na lekcje.
* * *
- Magdaleno Stuartt. Czy masz jakieś usprawiedliwienie na to, że spóźniłaś się na lekcje ? Czy ty wiesz czym grozi to, że nie napiszasz tego testu? Czy ty wiesz...
„ Tak, tak. Jak zawsze ta sama śpiewka. Mogłabym dać mi już ten test i bym pisała, już i tak mam wystarczająco mało czasu..”
- .. a teraz trzymaj sprawdzian i idź pisać!- nauczycielka wcisnęła jej w rekę 4 arkusze i usiadła przy biurku. Odprowadziła ją do ławki zimnym spojrzeniem. Meg zauważyła, że reszta klasy ma po 2 akrusze.
„ A więc to tak.. Nie dam jej satysfakcji!”
Dziewczyna spojrzała na zegarek. Zostało jej 20 minut. Spojnie wykalkulowała ile czasu ma na każde zadanie po czym zabrała się do pracy. Dzwonek zadzownił akurat w tedy, kiedy Meg stawiała kropkę na końcu odpowiedzi w ostatnim zadaniu. Odetchnęła z ulgą. Podeszła do biurka i oddała nauczycielce sprawdzian, twardo wytrzymując jej surowe spojrzenie.
„Jak ja nienawidzę tej mendy” pomyślała. Idąc do murku za szkołą, przy którym miał na nią czekać Karol, obmyślała jakimi sposobami można by było się pozbyć znienawidzonej nauczycielki.
- Ej, ziomek ! Jaki sposób na ukatrupienie Nowak jest najlepszy? Wrzucić ją do basenu z piraniami czy może dać jej darmowy bilet na skok na bungee bez liny? – zawołała do przyjaciela, który już na nią czekał.
- A co ? Znowu daje ci sie we znaki ? Wiesz że mój tata..
- Tak wiem, ale nie chce pomocy twojego taty, dam sobie z nią radę, a nawet jeśli nie, to nie będzie moja wina, bo polegnę w nierównej walce- usmiechnęła się. – no ale nie odpowiedziałeś mi na pytanie ..
- Bo ja wiem.. ta opcja z bungee wydaje się dosyć atrakcyjna – roześmiali się.- A tak ogólnie, to co chciałaś mi pokazać ?
- Mhm.. Tylko nie mów o tym nikomu. Znalazłam wczoraj kolejne rzeczy moich rodziców.. i znalazłam TO – Meg wyciagnęła szafirowe cudo.
- Ooo.. Co to jest ?- zapytał zafascynowany Karol oglądając kamień – jaki piękny..
- No wiem. Najpiękniejszy jest gdy odbija się w nim słońce. Tylko nie wiem skąd rodziców stać było na coś takiego. I znalazłam cos jeszcze.. – po czym opowiedziała przyjacielowi, jak znalazła tajemnicze pudełko. – Może wpadniesz do mnie po lekcjach, to ci pokaże ?
- Okej.
* * *
- Dziwne.. prawie jak rybia łuska, tylko, że.. taka wielka! Co to może być? – zastanawiał się na głos Karol.
- Nie wiem właśnie. Zobacze jutro w bibliotece, może cos znajdę. A jesli nie, zaniosę do do kogos, kto będzie wiedział co to jest. Kto wie, może to jest dużo warte? Mogłabym spłacić wszystkie długi... kupic nowe książki.. ciuchy.. – rozmarzyła się Meg- a jeśli nie..- spochmurniała- to dalej będę żyć jak szczur pod miotłą.
- Nie martw się..- w tym momencie rozległ się dzwonek komórki przyjaciela.- Halo ? Tak. Tak. Mamooo.. musze ? Grrr... Pa – chłopiec odłożył telefon.
- Co jest? – zapytała Meg.
- Grrr.. Musze wracać do domu. Jakaś ciocia do mnie przyjeżdża.- rzucił jej błagalne spojrzenie- przyjdź do mniee. Załapiesz się na obiad i uratujesz mnie przed ciotką.
- Czy ja wiem.. nie jestem az tak biedna, żeby wpraszać się na obiady..
- No przecierz wiem. Proszę cię tylko o przysługę. Prosze, prosze, prosze !
- Hmm.. No nie wiem, nie wiem.. a jak bardzo prosisz ? – droczyła się z nim Meg.
- Bardzo ! Najbardziej na świecie ! Nawet sobie nie wyobrażasz, że ktoś mógłby prosić bardziej niż ja teraz ! – Karol upadł demonstracyjnie na kolana.
- Ech, niech stracę. Przyjdę- uśmiechnęła się dziewzyna na widok uradowanej miny przyjaciela.
- Kocham cię ! – wykrzyknał tamtem.
- W sumie.. może ja jednak zostanę w domu..- rozesmiała się Meg.
- No niee! Żartowałem. A’propos, moja mam ostatnio pytała się mnie, czy jesteś moją dziewczyną, bo tyle się spotykamy- chłopak spojrzał na nią z rozbawioną miną.
- A co ty na to ?
- Że jesteś po prostu moją dobrą przyjaciółką.
- Kochany jesteś. Dobrze mieć przy sobie kogoś takiego – dziewczyna przyuliła się do Karola.
- Drobiazg – chłopak odpowiedział jej tym samym.
Ubrali się i wyszli. Nie chciało im się czekać na autobus, więc poszli spacerem. Był piękny, słoneczy dzień. Środek Maja, który zwykle był deszczowy i ponury, tym razem zachwycał urodą, bogactwem kwiatów i pąków na drzewach. Przechodząc obok placu zabawa Meg zatrzymała się na chwilę. Obserwowała małe dziecko, krzyczące na mamę, że ma za mało gałek na lodzie. W pewnym momencie lód wylądował na spódnicy kobiety.
- Szkoda, że niektóre dzieci nie doceniają swoich rodziców. Wiele bym dała, żeby być teraz z nimi.. – dziewczyna popatrzyła ze smutkiem na matki przytulające swoje pociechy, kupujące im lody, bawiące się z nimi.
- Nie wiem co czujesz, więc nie umiem cię pocieszyć, ale cóż.. Co się stało już się nie odstanie. Nie możesz z tego powodu zamartwiać się w nieskończoność.
- Tak samo mówił mój tata: „Nie ma co płakać nad rozlanym mlekiem”. Był wspaniałym człowiekiem.
- Wierzę. Kiedyś wyjaśnimy, co się z nimi stało i obiecuję, że zrobię wszystko, by sie tego dowiedzieć !
- Dzięki. Nie wiem co bym bez ciebie zrobiła- rozesmiała się dziewczyna, po czym klepnęła przyjaciela w ramię- Berek !
- Osz ty ! Hahah, złapię cię ! – chłopak zaczął gonić przyjaciółkę, lecz ta zwinnie lawirowała między wóżkami, matkami, dziećmi i przeszkodami na placu zabaw.
- Karol mnie nie złapie, bo ma dziurę w łapie ! – wołała dziewczyna zachowując się jak małe dziecko.
- Zającu ! Ja ci jeszcze pokażę ! – chłopak dopadł Meg i przewrócił ją na piasek. Oboje roześmiali się głośno.
- Jak mi tego brakowało ! – wykrztusiła z trudem dziewczyna, między kolejnymi napadami śmiechu.
- Dawno się tak nie bawiłem. Szalona jesteś. Ludzie się na nas dziwnie patrzą : chłopak z dziewczyną leżący na pisku i chichoczący jak szaleńcy – popatrzyli po sobie , po czym znowu buchnęli niepochamowanym śmiechem.
W końcu Karol sie opanował i pomógł wstać przyjaciółce.
- No dobra, bo będę miał przerąbane u mamy.
- Okej.- Meg nie mogła powstrzymać się od śmiechu- Sorry – spojrzała na niego przepraszającym wzrokiem i znowu wybuchnęła śmiechem.
W drodze do domu przyjaciela dziewczyna próbowała pozbyć się ciągłych napadów śmiechu.
W końcu udało jej się i weszli do domu na spotkanie z ciocią Karola.
- Karoleczku ! Mój słodziutki ! Jak ja cię dawno nie widziałam – szczebiotała ciotka – oo, i przyprowadziłeś ze sobą dziewczynę, ale ładna !
- Ciociu, to nie jest moja dziewczyna, tylko przyjaciółka..
- Tak się tylko mówi – rzekła ciocia do rodziców Karola tonem, jakim mówi się o małych dzieciach które myślą, że mają rację.
- Jak ja to lubię – chłopak odwrócił się do przyjaciółki. – idziemy do mnie ?
- Z chęcią.. – dziewczyna popatrzyła wymownie na jego ciocię.
Poszli po schodach na górę. Pokój Karol znajdował się na prawo, na końcu małego korytarzyka. Był ogromny. I bardzo nowoczesny. Miał nawet sterowany dach, tak, że jeśli chciał się latem poopalac nie wychodząc z pokoju, mógł tylko go otworzyć. Na biurku stał notebook i komputer stacjonarny, naprzeciwko łóżka wisiała duża plazma.
Meg podeszła do biurka i podłączyła do głośników iPoda, którego dostała od przyjaciela na święta. Z głośników poleciała muzyka.
- No to możemy rozmawiać.
- Poszukam, czy w internecie nie ma czegoś na temat czerwonych łusek. Bardzo mnie to intryguje.- Karol wziął notebooka i usiadł na łóżku. Przyjaciółka spojrzała pytająco na przyjaciela i na kabel od zasilania, który chłopak odłączył i zostawił na biurku.
- Mam pełną baterię.
- Ach.. no tak – uśmiechnęła się Meg, na mysl o swojej głupocie.
Stanęła przy oknie i spojrzała na ulicę. Omitła wzrokiem sklepy, ludzi idących chodznikiem, nie zwracając na nikogo większej uwagi. Odwróciła się spowrotem do przyjaciela, nieświadoma, że ktoś cały czas ją obserwuje.
- No więc tak.. co my tu mamy..- Karol klikał w klawisze z prędkościa światła, tak przynajmniej wydawało się Meg.
* * *
Człowiek w czarnym płaszczu siedział przy oknie. Zamówił caffe latte, które dostał po 2 minutach. Uważnie przyglądal się domowi stojącemu na przeciwko kawiarenki.
- Ten gość wydaje się dziwny, nie sądzisz ? – spytała młoda kelnerka przełożoną.
- A co, tu mało dziwaków przychodzi ?- ucięła temat i wróciła do sprzątania stolików.
„ Ale ten wydaje się inny. Jakby wiedział po co tu przyszedł i miał jakiś konkretny cel. Nie to co inni.”
Nagle mężczyzna wstał zostawił niedokończoną kawe, pod nią 20 dolarów i wyszedł.
„ A może tylko mi się tak wydaje ? Może to jeden z tych wszystkich dziwaków, którzy myślą, że widzą co robią ?”
Dziewczyna nie zawracała sobie tym więcej głowy i wróciła do przyjmowania zamówień od klientów.
* * *

na razi koniec, jak cos dopisze, od razu się tu pojawi !

Yume

Sheaim

Interpunkcją zajmuje się Szakala, więc nic mi do tego, ale...

patafian

okok, muszę wszystko poprawić, włączyć w wordzie opcję zaznaczania błędów, część błędów wskazanych przez was już poprawiłam, zaraz się zajmę resztą ... ;<

szakala

Wbijmy to do głowy... xP
[quote] Przecierz wiesz, że jesteśmy im potrzebni. [\quote]
PRZECIEŻŻŻŻŻ!!!!!! xP

Yume

Wracając do urwanego przeze mnie wczoraj wątku...

Sasza

więc tak, ja już poprawiałam ją na innym forum.
tam podałam też jedną grudą błędów poprawioną przez poprzedników. nie będę się więc powtarzać, bo mowiłam, iż czekam na kolejną część.